دردمان نمی آید!

 

آن روزهای کودکی و ساعتهای پنج بعد از ظهر و برنامه ی کودک، خاطره هایی را برای من و هم نسلهایم ساختند که طعم آن را هنوز هم به خاطر داریم. نه شیرین بودند و نه تلخ. انگار طعمی را نمی توان برایش مثال زد... آن روزها نمی دانستیم وقتی عمو جغد شاخدار در اوج گرسنگی از خوردن بَنر صرف نظر می کند و به شکل غمگینانه ای جان می دهد، فضای احساسی آن صحنه تا سالها همراهمان خواهد بود. نمی دانستیم، بنر و عمو جغد شاخدار بخشی از خودمان است که به نمایش گذاشته شده، عریان شده... نمی دانستیم اشکهای همزمانمان با بنر به دنبال مرگ عمو، به سبب همدردی نیست، به خاطر لمس خود درد است. خیلی چیزها را نمی دانستیم. خیلی چیزها... ما بنرها و عمو جغدهای شاخدار دیروز، این را هم نمی دانستیم که روزی می رسد که از بس درد کشیده ایم دیگر دردمان نمی آید... کابوس های دوران کودکی ما تمام شدند و ما خود کابوس شده ایم...