سال نو و هوش مصنوعی

۱ـ حسی غریبی نیست. چند سالی است که تصویر کودکانه ام از سال نو و عید٬ قربانی این حس شده است. آخر هر سال غم و تیرگی، اول هر سال هم سنگینی و بی حوصلگی. وسط سال را خیلی بیشتر از اول و آخرش دوست دارم! شاید به این خاطر است که درگیر یهای فکری اول و آخر راندارد. به هر حال این روزهارا دوست ندارم، خیابانهای این روزها را هم همین طور، اغتشاش و ترافیک از یک طرف و دیدن صحنه های رنج آور از طرف دیگر آزارم می دهند. گفتم رنج آور، شاید برای شما هم پیش آمده باشد که کودک آدامس فروشی را زیر نظر داشته باشی وقتی با حسرت پُشت مغازه چیزهایی را آرزو می کند که همسالانش در حال خریدن آنها هستند... از نو شدن و تازگی گریزان نیستم ولی تصور می کنم که دیگر تازگیی در سالهای جدید ما وجود ندارد! جز تازگی طبیعت چیز دیگری را بر انگیزاننده نمی بینم، آدمها  همان آدمها هستند با همان دلمشغولیهای سال قبل در لباسی جدید، باورها هم کهنه تر از سال قبل! شاید پیش خود بگویی نیمه ی پر لیوان را ببین، این کلام  کلیشه ای تهوع آور هم برایم تازگی ندارد!

۲ـ دیشب شبکه ی سه فیلم علمی تخیلی « هوش مصنوعی » اسپیلبرگ را پخش کرد، تعریفش را شنیده بودم ولی فیلم را خودم ندیده بودم. این که ماجرای فیلم چه بود و چه شد بماند، دیدن آن را به کسانی که آن را ندیده اند توصیه می کنم.