تابو

انگار محکوم به ساختنش هستیم، «تابو» را می گویم . اگر نباشد دچار وحشت می شویم و وقتی هم هست باز وحشت زده ی وجودش می شویم! دور باطل عجیبی است، گویی باید یک چیزی باشد تا احساس رها یی نکنیم! رها یی می گویم چون خودمان قفس می سازیم برای امنیت خاطر! خاطری که می خواهد اسیر بماند تا نترسد، پریشان نشود، زحمت اندیشیدن به خود ندهد... می پوشانیم اضطربمان را زیر چترش انگار! باید به یک چیزی تمسک بجویم تا نداشته های درونمان را نفهمیم ! هر وقت هم کسی خواست به ما بفهماند که هیچیم از درون، تعداد تابو هایمان بیشتر و بیشتر می شود! آدمی زاد انگار خاصیتش این است، از اول هم هر چیزی را که نمی فهمید مقدس می کرد... بله محکوم به ساختنش هستیم!